نمونه رأی در مورد روابط نامشروع

:: برچسب‌ها: پرستار بچه ,
:: بازدید از این مطلب : 136

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

سالمند آزاری چیست؟

نوشته شده توسط : soraya

سالمند آزاری چیست؟

معنی سالمند آزاری به رفتاری گفته می شود که از فرد یا افرادی که مراقبت سالمند را برعهده دارد سر می زند و موجب صدمه رساندن و کم شدن کیفیت زندگی او می گردد.

خانواده ها خصوصا فرزندان باید بدانند که سالمندآزاری انواع گوناگونی دارد و با آگاهی رسانی در این مورد می شود آمار سالمندآزاری را کم کند.

بحث مهم در انواع سو رفتار، در سالمندان سو استفاده مالی از افراد سالخورده است که به خاطر بالا رفتن سن یا مبتلا شدن به بیماری های زوال عقل کنترلی بر رفتار خود ندارند و امور مالی زندگی خودشان را به مراقب یا مراقبین خود سپرده اند. اما گاهی سالمندآزاری از نوع عاطفی و روانی و همچنین بی خبری و راندن است. اما در نهایت آخرین نوع سو رفتار با سالمندان، تندخویی جسمی و جنسی است که خوش بختانه از دیگر انواع آن کمتر است و بندرت دیده می شود.

مهم ترين عامل سالمندآزاری

رایج ترین تعریف سالمندآزاری: هر گونه اقدام که از روی عمد یا غیر عمدی یا عدم اقدام چه یکباره چه بارها که موجب صدمه و آزار به سالمند باشد خصوصا از طرف افرادی که سالمند با آن ها رابطه نزدیک دارد و انتظار می رود به آن ها اعتماد داشته باشد. سوء رفتار با سالمندان یکی از مخفی ترین نوع خشونت در خانواده می باشد.

بی خبری و بی توجهی به احتیاجات از موردهای سالمند آزاری محسوب می شود. همچنین سالمندآزاری با فشارهای اجتماعی و عدم پشتیبانی اجتماعی هم در رابطه است. هزینه عاطفی و مالی نگهداری سخت و مستمر از سالمند یکی از دلایل سالمندآزاری است خصوصا برای آنها که از توان مالی و آگاهی کمی برخوردارند.

پیدایش بیماری های مزمن به خصوص بیماری های روانی و آلزایمر، کم بودن مراکز نگهداری سالمندانی که به این بیماریها دچار هستند و هزینه سنگین نگهداشتن آنها موجب می شود بعضی از فرزندان که توانایی پرداخت این هزینه ها را ندارند، پدر و مادر پیرشان را در خیابان رها کنند که معمولا این سالمندان را نیروی انتظامی از خیابان جمع کرده و به بهزیستی تحویل می دهد.

رواج سالمندآزاری در کشورهای دیگر تفاوت دارد و بعضی از این تفاوت ها قابل ملاحظه است اما با اطمینان می شود گفت که این پدیده نسبتا شایع در همه جهان کم تر از حد واقعی شناسایی و گزارش می گردد.

دیده شده بیشتر سالمندآزاران به سالمندانی که تحت مواظبت خود نیاز مالی دارند و با کم کردن دسترسی آنها به دارایی، پول نقد یا انتقال اموال به زور، آن ها را آزار می رسانند.

مهم ترين عامل سالمندآزاری همسر، فرزندان یا کسانی هستند که سالمند با آن ها زندگی می کند.

سالمندان احتیاج به محبّت دارند

سالمندان نیازمند محبّت، قدردانی، احترام و توجه هستند، اما چشم پوشیدن تجارب ، گوشه گیر کردنشان، غر و لند کردن و منت گذاشتن به جهت خدماتی که به آنان ارائه می گردد موجب بروز بیماری افسردگی، تشدید بیماري های قلبی و عروقی و هم به خطر افتادن بهداشت روانی شان خواهد گردید.

به دوش کشیدن مسوولیت زندگی به تنهایی براي سالمند سخت است و می تواند مشکلات جسمی هم به بار آورد،. به همین جهت داشتن رابطه اجتماعي مطلوب، شرکت در مناسبتها و حس سودمند بودن می تواند از جهت روحی براي شخص امنیت روانی به وجود آورد .

نشانه های سالمندآزاری

بیشتر نشانه های سالمندآزاری با زوال عقل مشابهت دارد

بسياري از نشانه های سالمندآزاری با نشانه های زوال عقل یا بیماري هایی که باعث سستی و ضعف می شوند ، مشابهت دارند، اما بحث و دعوا و تنش مکرر بین مراقب و شخص سالمند و تغيير در شخصیت یا رفتار سالمند می تواند علامتی از سالمندآزاری باشد.

با وجود تأکید زيادي که در فرهنگ ما براي منزلت به بیمار و سالمندان وجود دارد ، سالمندان بستری در بیمارستان انواع مختلف سوءرفتار را تجربه مي کنند . به این صورت آشنایی دقیق سوءرفتار با سالمندان در بیمارستان می تواند اگاهی و حساسیت اشخاص، مدیران، کارکنان و سازمان های مرتبط با این پدیده را بالا ببرد تا براي جلوگیری و طراحی سیستم شناسایی سالمندان در معرض خطر اقدامات موثری انجام دهند.

کم کردن وزن و سوتغذیه یا کم آبی، مشکلات جسمانی درمان نشده از قبیل زخم بستر، محیط زندگی کثیف، رخت خواب و لباس ‌های کثیف و نشسته و تعویض نشدن لباس ها، حمام نکردن یا عدم پوشیدن لباس یا پوشش مطلوب در هوای گرم و سرد، محیط زندگی ناامن از نظر گرما و سرما، دادن داروهای زیاد یا کم به شخص سالمند، دست درازی به پس انداز های آن ها، ناسزاگویی به آن ها و تهدید آن ها به فرستادن به خانه های سالمندان هم ازموارد ديگر سالمندآزاری است.

نشانه های مشکلات روانی کودکان و نوجوانان

:: برچسب‌ها: پرستار سالمند ,
:: بازدید از این مطلب : 116

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

نوشته شده توسط : soraya

نشانه های مشکلات روانی کودکان و نوجوانان

با توجه به اینکه مشکلات روانی کودکان و نوجوانان هر روز در حال رشد می باشد اگر زودتر نسبت به حل آن اقدام کنیم بهتر است.

نشانه های اختلالات روانی در کودکان و نوجوانان

کودکان و نوجوانان دارای اختلالات روانی بیشتر خشمگین و پرخاشگر هستند، زود از کوره در می روند و با غریبه و آشنا هم سر جنگ دارند. اضطراب در آنها نشانه دیگری است که به والدین و اطرافیان هشدار می دهد که آنها دچار اختلال روانی است. افسردگی و درماندگی نیز از دیگر نشانه های اختلالات روانی است، کودکان و نوجوانان افسرده به طور معمول پرخاشگر هستند، اشتهایى به غذا خوردن ندارند و مدام وزن كم مى كنند یا این كه برعكس، پرخورى مى كنند و اضافه وزن دارند .

اگر افسردگی فرزندتان بیش از دو تا 3 هفته به طول انجامید باید فورا به پزشک متخصص مراجعه کنید تا از این بیماری جلوگیری کنید و گسترش نیابد. تحقیقات ثابت کرده اند که رابطه مستقیمی بین اختلالات روانی و مصرف مواد مخدر وجود دارد. استفاده از مواد مخدر و تلفیق آنها می توانند باعث ایجاد مشکل سلامت روان شوند که استفاده نامطلوب و بیش از حد آنها می توانند حتی منجر به مرگ شوند. عقب ماندگی، عدم اعتماد به نفس، دشواری تمرکز، عملکرد ضعیف در خواندن ، نوشتن و دروسی مانند ریاضی وعدم انضباط نیز می تواند نشان دهنده اختلالات روانی در نوجوانان باشد.

بیشتری بیماری های کودکان از سن 14 سالگی آغاز می شود که اگر درمان نکنند، باعث می شود در آینده برایشان مشکل پیش آید و بعضی از کودکان و نوجوانان توان مقابله با این بیماری ها را ندارند. حدود 1 تا 20 درصد کودکان و نوجوانان در جهان اختلالات روانی دارند با توجه به این موارد می توان به اختلالات کودکان و نوجوانان پی برد:

پیش فعالی، کمبود توجه

کودکان بیش از حد جنب و جوش و تحرک بسیاری دارند که خسته نمی شوند یا دیر خسته می شوند.

اختلال شخصیتی یا رفتاری

در شناخت خود دچار اختلال می شوند یا رفتارهای بزرگتر یا کوچکتر از سن خود نشان می دهند.

اضطراب

کودکان و نوجوانان دچار استرس و اضطراب می شوند.

افسردگی

بعضی از کودکان و نوجوانان دچار افسردگی می شوند و تنهایی را ترجیح می دهند و گوشه گیر می شوند.

اوتیسم

بیماری اوتیسم هم بر اثر اختلال طیف بوجود می آید خودکشی نتیجه اختلالات روحی و روانی است که یکی از علل مرگ نوجوانان می باشد.

نشانه اول مشکل روانی کودکان و نوجوانان

اضطراب دارند و با گذشت زمان بر اضطراب آنها افزوده می شود.

مثلاً بعضی از کودکان و نوجوانان استرس و اضطراب درس را دارند که مبادا نمرات آنها کم شود یا نتوانند موفق شوند.

بیشتر اوقات آنها خشمگین هستند.

کودکان و نوجوانان بخاطر فشارهای عصبی که به آنها وارد می شود خشمگین می شوند. یا عواملی مثل درد درد و سردرد و .... باعث عصبانیت می شود. حتی ممکن است کودکان و نوجوانان هم سن و سال خودشان را هم اذیت کنند و با آنها دعوا کنند.

اکثراً افسرده هستند.

می توان گفت از هر 5 کودک یک کودک افسرده وجود دارد. برای درمان این مشکل باید سریع به پزشک مراجعه کنند و هر چه زودتر جلوی پیشرفت این بیماری را بگیرند.

مواد مخدر

بسیاری از کودکان و نوجوانان برای فرار از افسردگی و اختلالات روانی به مواد مخدر پناه می برند که اگر بیش از حد استفاده کنند دچار مرگ می شوند.

عملکرد ناموفق

برای موفقیت کودکان باید سلامت روحی داشته باشند تا بتوانند موفق شوند.

اختلالات تاثیر منفی بر عملکرد کودکان و نوجوانان دارد و این باعث می شود فرد در سطح اجتماع وقتی عملکرد مناسبی نداشته باشد.

بیماری های روانی شامل:

عقب ماندگی ذهنی و جسمی
نداشتن تمرکز
انضباط ندارند
در درس ریاضی و دروس نوشتنی و خواندنی ضعیفند
اعمتاد به نفس پایینی دارند

اختلالات روانی موجود در کودکان و نوجوان و هشداری برای و والدین

اختلالات عملکردی

تنبلی، تقلب، دزدی، دروغ گویی، آزاررسانی، تخریب، صدمه زدن به اشیاء و اشخاص، توهین به همسالان، غیبت های مکرر و طولانی از منزل یا مدرسه، رفتارهای ضد اجتماعی، پرخاشگری، خطاهای جنسی و اعتیاد.

اختلالات عاطفی

واکنش های اضطرابی همراه با ترس های بی مورد، کابوس ها شبانه و زیاده روی در ابراز علاقه یا تنفر، ترس و خشم، حساسیت فراوان، علائم افسردگی و نیز خجالت بیش از حد.

پرستار کودک

:: برچسب‌ها: پرستار کودک ,
:: بازدید از این مطلب : 133

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

فلج اطفال چیست؟

نوشته شده توسط : soraya

فلج اطفال چیست؟

بیماری فلج اطفال یک نوع ویروس مسری است که باعث فلج شدید، تنفس سخت و برخی مواقع مرگ در کودکان می‌ شود.

نشانه های بیماری فلج اطفال بعد از طی دوره کمون شامل: تب، سردرد، خستگی، استفراغ و یبوست ظاهر می ‌شود و در صورت تبدیل به نوع شدید بیماری، درد شدید عضلانی، سفتی گردن با فلج شدن و شل شدن پاها به علائم بیماری فلج اطفال اضافه می ‌شود.

بیماری فلج اطفال چه علائم و عللی دارد؟

۹۵ تا ۹۹ درصد افراد مبتلا به ویروس پولیومیلیت عامل فلج اطفال بدون علامت و علائم بیماری فلج اطفال هستند. این حالت، به عنوان فلج اطفال دوره کمون شناخته می‌ شود. حتی بدون علائم بیماری فلج اطفال، افراد مبتلا به ویروس هنوز می ‌توانند ویروس را گسترش دهند و عفونت را در دیگران ایجاد کنند. فلج اطفال در مواردی که شدت آن بالا نیست، به بیماری فلج اطفال بدون فلجی معروف است. بروز نشانه‌ ها و علائم بیماری فلج اطفال بدون ایجاد فلجی، بعد از دوره نهفتگی یا کمون عموماً ۷-۱۴ روز می‌تواند از یک تا ۱۰ روز طول بکشد. علائم بیماری فلج اطفال بدون ایجاد فلجی، می ‌تواند با علائم بیماری آنفولانزا اشتباه گرفته شود. علائم بیماری فلج اطفال بدون فلجی، در موارد با شدت بیماری پایین، عبارت است از:

گلو درد
مننژیت
تب
استفراغ
سردرد
خستگی

علائم بیماری فلج اطفال شدید

امکان دارد حدود ۱ درصد موارد بیماری فلج اطفال، به فلج فرد مبتلا منجر شود. بیماری فلج اطفال، منجر به ایجاد فلج در نخاع فلج اطفال ستون فقرات، ساقه مغز فلج اطفال پیازی و یا هر دو فلج اطفال bulbospinal می گردد. علائم بیماری فلج اطفال شدید، شبیه به فلج اطفال بدون فلجی است، ولی بعد از یک هفته علائم شدیدتر ظاهر خواهند شد. علائم بیماری فلج اطفال شدید، عبارت است از:

فلج ناگهانی و موقت
از دست دادن رفلکس ها
اندام های غیر قابل تغییر
اسپاسم شدید و درد عضلانی
بثورات، مچ پا و پاها
اندام‌های سست و فلاپی، گاهی در یک طرف بدن

سندرم پس از فلج اطفال

برخی مواقع احتمال دارد بعد از بهبودی از بیماری سال ها بعد دوباره فلج اطفال برگردد. این حالت می تواند بعد از 15 تا 40 سال دیده شود. نشانه های رایج سندرم بعد از فلج اطفال pps عبارت است از:

درد عضلانی
مشکل تنفس و بلع
ضعف عضله و ضعف بدن
کم شدن حجم عضله یا آتروفی عضلانی
تحمل کم سرما
آپنه خواب، یا مشکلات تنفسی مربوط با خواب
افسردگی
به سادگی خسته شدن
مشکلات حافظه
شروع جدید ضعف در عضلات قبلا غیر فعال

در صورتی که نشانه های زیر را در کودک خود می بینید حتما به پزشک مراجعه کنید:

سالهای سال است که فلج اطفال دارید و اکنون ضعف و خستگی ناشناخته ای حس می کنید.
کودک شما مجموعه واکسن را کامل نکرده است.
کودک شما در بعد از واکسیناسیون مشکلی به غیر از قرمزی یا خستگی ملایم دارد.
کودک شما یک نوع واکنش آلرژیک به واکسن فلج اطفال دارد.

پزشکان چگونه علائم بیماری فلج اطفال را تشخیص می ‌دهند؟

دکتر شما یک معاینه فیزیکی را انجام می ‌دهد و رفلکس‌ های عجیب و غریب، سختی پشت و گردن یا مشکل در بلند کردن سر را در حالی که دراز کشیده‌ اید، بررسی می ‌کند. پزشکان اغلب علائم بیماری فلج اطفال، مانند سفتی گردن و پشت، رفلکس‌ های غیرطبیعی و مشکل بلعیدن و تنفس را تشخیص می ‌دهد. برای تائید تشخیص علائم بیماری فلج اطفال، نمونه ‌ای از ترشحات گلو، مایعات بدن و نخاع (مایع مغزی نخاعی) برای ویروس فلج اطفال، بررسی می ‌شود.

درمان فلج اطفال

پزشکان تنها می ‌توانند علائم بیماری فلج اطفال را درمان کنند، در حالی که عفونت دوره ‌ای است، ولی از آنجایی که هیچ درمان برای این بیماری، وجود ندارد، بهترین راه جلوگیری از آن است از طریق واکسن فلج اطفال. شایع ‌ترین درمان ‌های حمایتی عبارت است از:

مسکن
دارو برای کمک به تنفس
استراحت مطلق
درمان فیزیوتراپی برای درمان درد در عضلات آسیب دیده
توانب خشی ریه برای بالا بردن استقامت ریه
داروهای ضد اسپاسم برای آرام کردن ماهیچه ها
درمان فیزیوتراپی برای از بین بردن مشکلات ریه و تنفسی
آنتی بیوتیک برای عفونت های دستگاه ادراری
پد گرم کننده یا حوله گرم برای کم کردن درد عضلات و اسپاسم عضلات
در مواردی که بیمار پیشرفت کرده امکان دارد به یک صندلی چرخ دار یا وسایل کمکی دیگر برای کمک به حرکت کردن نیاز داشته باشید.

پرستار بیمار

با بچه های ODD چگونه رفتار کنیم؟

:: برچسب‌ها: پرستار بیمار ,
:: بازدید از این مطلب : 175

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

نوشته شده توسط : soraya

با بچه های ODD چگونه رفتار کنیم؟

در صورتی که در یک کلینیک روان شناسی کودک و نوجوان فعالیت می کنید حتما بارها دیده اید والدین مراجعه کننده معمولا صحبتشان را این طور شروع می کنند: بچه های این دوره و زمانه بد شده اند حوصله نوجوانان امروزی را نداریم، زمانی که ما بچه بودیم... و یا حتی پدران و مادرانی که خسته از بحث های بی پایان با کودک یا نوجوان، به دنبال راه حلی برای کنترل وضع نابسامان ارتباطی خود و فرزندانشان هستند.

فرزندانی که با کوچک ترین تلنگری از کوره در می روند و بحث می کنند، از درخواست های بزرگ تر سرپیچی می کنند و از همه بدتر برای اشتباهات خود دیگران را سرزنش می کنند و گفت و گو را با ناسزا تمام می کنند. حقیقت این است که دفاع از خواسته های خود و مقابله با خواسته های دیگران برای رشد طبیعی اهمیت اساسی دارد و همین رفتار مقابله ای در دو برهه از رشد در سنین 18 تا 24 ماهگی و دیگری ابتدای نوجوانی، برای برقراری خودمختاری و ایجاد هویت ضروری است و بیانگر تلاش برای کسب استقلال است

در صورتی که شدت این نوع رفتارها بیشتر از حد باشد و موجب نارضایتی دائمی بزرگ ترها و تخریب عملکرد کودک شود، اختلال O.D.D محسوب می شود. از والدین انتظار می رود که به جای انکار مشکل و سرپوش گذاشتن بر آن، در همان دوران کودکی این اختلال را از یک لجبازی ساده و طبیعی افتراق دهند تا از تبدیل شدن آن به مشکلات پیچیده تر و بروز حوادث غیرقابل جبران مانند اعتیاد و... جلوگیری شود.

اختلال O.D.D چیست و در چه مواقعی باید به این اختلال شک کنیم؟

O.D.D به معنای اختلال دفاعی مقابله ای است و والدین کودک یا نوجوانی که اغلب خشمگین و تحریک پذیر است برای هرچیزی جر و بحث راه می اندازد، رفتار کینه توزانه و انتقام جویانه دارد، بیش از حد زودرنج و حساس است فعالانه و عمدا از انجام درخواست های والدین سر باز می زند، باعث ناراحتی آنها می شود، در اشتباه ها و مشکلات خود دیگران را مقصر می داند و آنها را سرزنش می کند، باید به این اختلال شک کنند زیرا این رفتارهای مقابله جویانه معمولا در برابر افراد بزرگسالی رخ می دهد که کودک یا نوجوان با آنها آشناست؛ مانند والدین و در مواردی نیز معلمان و اولیای مدرسه.

گاهی هم این رفتارها فقط با والدین دیده می شود و در دیگر موقعیت ها رفتار کودک یا نوجوان کاملا موجه است، بنابراین ممکن است این کودکان در هنگام معاینه بالینی نشانه های اندکی بروز دهند یا اصلا علامتی نشان ندهند پس دقت والدین و آگاهی آنها در تشخیص اهمیت بالایی دارد.

چرا برخی از کودکان دچار این اختلال می شوند؟

معمولا اولین سوالی که والدین از خود می پرسند این است که از میان این همه کودک، چرا فرزند من دچار اختلال نافرمانی مقابله ای است؟ واقعیت این است که شواهد کمی مبنی بر ارثی بودن اختلال ODD وجود دارد و نتایج اغلب مطالعات نقش محیط را در ایجاد این اختلال نشان می دهند؛ مثلا تعارض های زناشویی والدین؛ یعنی دستورهای متناقض والدینی که در شیوه تربیت فرزند و قانونگذاری ها به تفاهم نرسیده اند، والدینی که فرزندان خود را قبول ندارند، آنها را تایید نمی کنند، به آنها محبت نمی کنند، درکشان نمی کنند و مسائل را برایشان توضیح نمی دهند و بدون هیچ توضیحی آنها را تنبیه می کنند، در بروز مشکل ODD نقش اساسی دارد.

اگر به داد کودک ODD نرسیم چه آینده ای در انتظار اوست؟

با وجود هوش کافی، این کودکان به دلیل نداشتن مشارکت، مقاومت در مقابل توقع دیگران و اصرار بر حل مشکلات بدون کمک اطرافیان، معمولا منزوی می شوند، در مدرسه پیشرفتی ندارد و حتی امکان مردود شدن را هم دارند. آنها از روابط انسانی لذت نمی برند و رفتارشان در عملکرد تحصیلی و روابط اجتماعی آنها طوری اختلال ایجاد می کند که احترام معلم ها و دوستان خود را از دست می دهند. این شکست ها باعث می شود که احساس بی کفایتی و افسردگی کنند. مشکلات ثانوی که ممکن است با آن مواجه شوند هم عبارتند از: پایین بودن اعتماد به نفس، خلق ا فسرده و در نوجوانان گاهی گرایش به سوء مصرف الکل و موارد روانگردان.

برای کنترل این اختلال باید چه کار کرد؟

همانطور که گفته شد این اختلال ها نه تنها کودک و خانواده او را در زمان حال درگیر می کند، بلکه آینده ناخوشایندی را برای او و اطرافیانش رقم می زند. متاسفانه بیشتر والدین، پس از مدتی کشمکش نافرجام، خسته و مستاصل می شوند و به اصطلاح برای آرام کردن اوضاع نابسامان و قشقرق ها و جیغ و فریادها، کوتاه می آیند، غافل از اینکه این کوتاه آمدن در برابر رفتار آزاردهنده کودک، مانند تقویت کننده مثبت عمل می کند و عامل مهمی برای ادامه رفتارهای کودک می شود.

با بچه های ODD چه کار کنیم؟

در طول سالیان متمادی، روش های درمانی متنوعی برای مواجهه با مشکلات رفتاری شناختی و هیجانی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای به کار گرفته شده است. که قسمتی از آنها بر مداخلات فردی و قسمتی دیگر بر مداخلات خانوادگی متمرکز شده اند، به نحوی که برنامه های آموزشی والدین برای کمک به مدیریت رفتار فرزندانشان، روان درمانی فردی برای مدیریت خشم، خانواده درمانی برای بهبود ارتباط، آموزش مهارت های اجتماعی برای افزایش انعطاف پذیری و تحمل ناکامی در بین همسالان و درمان شناختی- رفتاری برای آموزش حل مساله و کاهش منفی گرایی است که در اینجا به یکی از آنها که به قرارداد همبستگی موسوم است، اشاره می کنیم.

قرارداد همبستگی یعنی تنظیم قرارداد رفتاری روزانه برای مشخص کردن انتظارهای رفتاری، جوایز و تنبیه ها برای رفتارهای کودک. در این روش کودک هر روز به ازای هر رفتار مثبت، پاداش و برای رفتار منفی، تنبیهی ملایم خواهدداشت. انجام این قرارداد شامل چهار مرحله است که عبارتند از:

مرحله اول، مشخص کردن انتظارهای رفتاری: به این معنا که در این مرحله والدین و پرستار کودک باید انتظار خود را واضح و شفاف مشخص کنند، به طوری که برای او کاملا مشخص باشد که چه انتظاری از او می رود و باید چه رفتاری داشته باشد تا در ازای آن پاداش دریافت کند. باید مطمئن شد که کودک کاملا متوجه انتظارها شده است. رفتارهای هدف ممکن است شامل رفتارهای نامطلوب که لازم است حذف شوند یا رفتارهای مطلوب که قرار است بیشتر باشد.

بعنوان مثال در صورتی که والدین بگویند: «هرچیزی که می گویم باید گوش کنی» بسیار مبهم و کلی است. باید جمله به این صورت بیان شود: «من از تو می خواهم که فقط با یک بار درخواست تکالیفت را انجام دهی.» این جمله مشخص تر از درخواست قبلی است. نکته مهم این است که سطح توقعات والدین نباید بیش از توان کودک باشد. نباید فراموش شود که هدف، شکل دهی رفتار مطلوب است پس نباید از ابتدا از کودک بیش از توان او انتظار داشت.

مرحله دوم، تعیین اینکه چگونه رفتارهای هدف اندازه گیری خواهد شد: والدین یا درمانگر باید قادر به ثابت کردن وقوع یا عدم وقوع رفتارهای هدف باشند.

مرحله سوم، تعیین زمانی که رفتار باید اجرا شود: هر قرارداد باید چارچوب زمانی داشته باشد تا در زمان لازم رفتار انجام شود.

مرحله چهارم، مشخص کردن امتیازهای به دست آوردنی یا از دست دادنی متناسب با رفتار کودک: این مرحله شامل ساختن فهرست پاداش است. باید از خود کودک پرسیده شود که می خواهد چه پاداشی بگیرد و چه انتظارهایی از والدین دارد. امیتازهایی که کودک می تواند به دست آورد یا امکان دارد از دست بدهد هم باید مشخص شود. ایده اصلی این است که کارهای کوچک امتیازهای کوچک و کارهای بزرگ امتیازهای بزرگ داشته باشد.

پرستار بچه

نحوه رفتار با کودک درونگرا به چه صورت است؟

:: برچسب‌ها: پرستار بچه ,
:: بازدید از این مطلب : 128

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

نوشته شده توسط : soraya

نحوه رفتار با کودک درونگرا به چه صورت است؟

کودک درونگرا

بسیاری از کودکان مثل گل قاصد هستند به این معنی که خودشان را می توانند با هر شرایطی تطبیق بدهند، بعضی دیگر مثل گل ارکیده هستند. یعنی آنها به محیطی که در آن پرورش می بینند بسیار حساس هستند، که این گروه از شخصیت از کودکان قاصدک بهتر عمل می کنند، اغلب سالم ترند و نمرات بهتری به دست می آورند و از روابط قوی تری بهره مند هستند.

کودکان درون ‌گرا برای تجدید قوای درونی خود احتیاج به این دارند که تنها باشند.این کودکان غالبا تصویری نگران‌ کننده از خود در برابر والدین قرار می ‌دهند. این تیپ از کودکان دیرجوش هستند و معمولا به ‌تنهایی یا نهایتا با دو تا سه همبازی بازی می‌ کنند. این کودکان از طریق خواندن و گوش دادن بهتر یاد م ی‌گیرند (برعکس کودکان برون ‌گرا که با مشارکت در فعالیت‌های عملی بهتر می‌آموزند).

به کودکان درونگرا « برچسب» نزنید

یکی از چالش‌ های برخی از والدین ارتباط برقرار کردن با یک فرزند درون ‌گرا باشد. نداشتن اطلاعات و آگاهی کافی والدین از معنی درون ‌گرایی و نپذیرفتن آن به عنوان یکی از الگوهای شخصیتی، امکان دارد در مسیر تربیتی فرزندان درون ‌گرا مشکلاتی را بوجود بیاورد.

به تنهایی درونگرا بودن یک مشکل نیست. کنش های انسان ها با هم تفاوت دارند، بعضی از معاشرت لذت می برند و بعضی دیگر نه.

روابط اجتماعی کودک را رهبری نکنید

شاید یک کودک را تنها در پارک ببینید و فکر کنید وقتش است که برای کودک درونگرایتان دوست پیدا کنید، کودک تنها را صدا می کنید و شروع به معرفی دخترتان می کنید. فکر می کنید این کار درستی است؟

هیچ اشکالی ندارد که بخواهید به کودک درونگرا کمک کنید دوست پیدا کند. ولی باید بدانید کی عقب بکشید و فرصت را در اختیار کودکان قرار بدهید. انتخاب زمان درست برای تنها گذاشتن کودکان درونگرا کمک می کند رابطه بطور طبیعی رشد کند. از طرف دیگر، زیاده روی می تواند رابطه دوستی را در همان لحظه اول متوقف کند.

احساسات کودک درونگرا را پرورش دهید

نسبت به اشتیاق فرزندتان آگاه باشید و آن را پرورش دهید. درگیری در یک فعالیت و یک مسیر ثابت منجر به شادی است و استعدادی که خوب پرورش داده شود، یک منبع بزرگ اعتماد به نفس است. فعالیت های قدیمی مانند فوتبال و پیانو ممکن است برای برخی از بچه ها مناسب باشد اما مسیرهای دیگر را فراموش نکنید، ممکن است او در نوشتن خلاق باشد بنابراین سعی کنید او را راهنمایی کنید.

درونگرایی یا خجالتی؟

بسیار مهم است که بتوانید خجالت را از درونگرا بودن تشخیص بدهید. درونگرایی یک خصوصیت شخصیتی است که در تضاد با برونگرایی است. این خصوصیت شخصیتی یک مشکل یا اختلال نیست و در صورتی که بقیه جوانب زندگی و استعدادهای فرزندتان پرورش یابد، درونگرایی احتیاجی به تغییر ندارد. اشخاص درونگرا کمتر تمایل دارند با دیگران باشند و بیشتر به دنیای درونی خود علاقه‌مند هستند.

جمع‌ های شلوغ و پر سر و صدا به طور معمول این افراد را اذیت می‌ کند و آنها ترجیح می ‌دهند در محیط آرام و کم‌ هیاهو باشند. این افراد معمولا سرگرمی ‌های کم‌ هیجان و آرام را ترجیح می ‌دهند و این ویژگی همیشه و حتی در خانه هم ادامه دارد. این کودکان می ‌توانند از حقوق خود دفاع کنند، موفق باشند و از این لحاظ تفاوتی با افراد برونگرا ندارند.

ولی خجالتی بودن به معنی شرم از ابراز وجود، کناره‌ گیری از دیگران با وجود تمایل به روابط با آنها، چسبیدن بیش از حد به والدین و ... است که این رفتارها فقط در حضور اشخاص غریبه است. این کودکان به طور معمول بدون کمک دیگران قادر نیستند از حقوق خود دفاع کنند یا توانایی‌ های ‌شان را بروز دهند.

درباره مسائل شخصی صحبت نکنید

از نظر شما صحبت کردن درباره کارهای بامزه یا سوتی های فرزندتان جالب و حتی دوست داشتنی است. ولی کودک درونگرا اینکار را نوعی تمسخر به حساب می آورد. کودکان درونگرا ساده ترین و عمومی ترین کارها را هم خصوصی می دانند و دوست ندارند در جمع درباره آنها صحبت بشود.

کودک را به صحبت کردن مجبور نکنید

همه والدین می خواهند فرزندشان اجتماعی و خوش مشرب باشد. اما وادار کردن کودک به صحبت کردن با دیگران جواب نمی دهد. کودک درونگرا فقط وقتی صحبت میکند که احساس راحتی داشته باشد. اگر خیلی سریع و بدون مقدمه او را وادار به صحبت کنید، خیلی زود عقب خواهد کشید.

آرام حرکت کنید ولی حرکت کنید

در صورتی که کودک شما نسبت به امتحان کردن چیزهای جدید یا ملاقات با اشخاص جدید بی تمایل است، او را به تدریج در معرض تجربه های نو قرار دهید. اجازه ندهید او انتخاب کند ولی به محدودیت هایش احترام بگذارید حتی اگر به نظر زیاد می آید. قدم به قدم به سوی چیزی که او در برابرش احتیاط می کند، بروید.

او را به خاطر تلاش در زمینه اجتماعی شدن تحسین کنید؛ مثلا «دیدم که دیروز با بچه ها بازی کردی، می دونم که سختت بوده ولی من بهت افتخار می کنم.» زمانی که از چیزی لذت می برد یا از چیزی می ترسد اینها را به او خاطرنشان کنید. در نهایت او یاد می گیرد که احساس نگرانی خود را تنظیم کند.

کودک درونگرا را در برنامه ‌های فشرده قرار ندهید

برنامه ریزی های فشرده و سخت برای کودکان برونگرا جواب می دهد و حتی می تواند باعث شکوفایی آنها بشود. ولی یک کودک درونگرا احتیاج به زمان استراحت بیشتری دارد. زمان کودک تان را طوری برنامه ریزی کنید تا فرصت استراحت در خانه بین فعالیت های اجتماعی را داشته باشد. انرژی اجتماعی کودک درونگرا درست مثل باتری می ماند، فعالیت های اجتماعی باتری را خالی می کنند و محیط خانه ایستگاه شارژ است. کودکان درونگرا باید مرتباً شارژ بشوند.

پرستار کودک

پیشگیری از برجسته و بزرگ شدن گوش در نوزادی

:: برچسب‌ها: پرستار کودک ,
:: بازدید از این مطلب : 141

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

نوشته شده توسط : soraya

پیشگیری از برجسته و بزرگ شدن گوش در نوزادی

والدین و پرستار کودک برای جلوگیری کردن از گوش های برجسته و بزرگ نوزاد در سه هفته اول تولد می توانند از نرمی لاله گوش او استفاده کنند برای اینکار با استفاده از قالب های مخصوص از ایجاد گوش برجسته در او جلوگیری می کنند.

گوش طبیعی و بی نیاز از تیغ جراحان چه مشخصاتی باید داشته باشد

هر کدام از قسمتهای صورت در زیبایی آن تاثیرگذارند. گوش ها هم یکی از این اجزا بوده و نقش بسزایی در این زیبایی دارد. گوش هایی که از حد معمول بزرگ ترند یا لاله گوش هایی که برجسته اند، تصویر ناخوشایندی از فرد بوجود می آورد. اشخاصی که گوش های برجسته دارند به طور معمول سعی می کنند آنها را زیر موهای خود مخفی کنند.

همیشه جراحی ها با هدف رفع بزرگی و برجستگی گوش ها نیست و عده ای دوست دارند گوش های نوک تیزی داشته باشند که به «گوش الاغی» معروف شده است. هرچند برخی از صاحبان گوش های نوک تیز از ظاهر خود راضی هستند ولی گروهی هم پشیمان می شوند و به دنبال راهی برای داشتن گوش معمولی، دوباره راهی مطب می شوند.

مشخصات گوش طبیعی

این سؤال بارها و بارها مطرح می شود که واقعاً یک گوش طبیعی و بی نیاز از تیغ جراحان چه مشخصاتی باید داشته باشد؟ فرم، شکل و اندازه گوش در افراد مختلف، یکسان نیست. ولی یک گوش طبیعی و نرمال باید با جمجمه زاویه ای 25 تا 30 درجه داشته و فاصله لبه های آن تا جمجمه حدود 15 تا 20 میلیمتر باشد. چنانچه غضروف لاله گوش در برخی قسمت ها بیشتر رشد کند یا بعضی از چین های لاله گوش بدرستی تشکیل نشوند این زاویه یا فاصله لبه گوش از جمجمه بیشتر می شود. در این حالت می توان گفت فرد گوش برجسته ای دارد.

در بیشتر مواقع، ژنتیک اولین متهم ایجاد گوش های برجسته و بزرگ است. به همین جهت می توان در سه هفته اول زندگی یک نوزاد از نرمی لاله گوش او استفاده کرد و با استفاده از قالب های مخصوص از ایجاد گوش برجسته در کودکان پیشگیری کرد.

البته استفاده از این قالب ها کار هر کسی نیست و نباید خودسرانه از آن استفاده شود زیرا یک قالب نامناسب، نوزاد را دچار مشکل گوش مچاله شده خواهد کرد.

طی نظریه های پزشکان برای این عارضه در سنین 2 تا 3 سالگی خاطرنشان می کند: هرچند این گوش برجسته بیشتر در میان کودکان 2 تا 3 ساله دیده می شود ولی جای خوشحالی است که بدانیم در بسیاری از کودکان این عارضه با رشد کودک برطرف می شود و نیازی به درمان نیست.

ولی در صورتی که بعد از پایان 6 سالگی و پایان رشد لاله گوش این مشکل مرتفع نشد نباید به رفع خود به خودی آن امیدوار بود. قدرت شنوایی در صاحبان گوش برجسته، بی نقص است و تنها دلیل تمایل به جراحی و اصلاح این وضعیت، کاهش اعتماد به نفس و مشکلات روحی ناشی از آن است.

از این رو عمل جراحی که در بیشتر مواقع به صورت سرپایی هم انجام می شود می تواند مانع منزوی شدن کودک شود. در این عمل با ایجاد برش در پشت گوش قسمتی از غضروف را به گونه ای برمی دارند که گوش به حالت طبیعی بازگردد.

این عمل سرپایی است و معمولاً با بی حسی موضعی قابل انجام است ولی در بعضی از کودکان که می ترسند می توان از بیهوشی هم استفاده کرد. بنابراین والدین و پرستار کودک باید دقت کافی داشته باشد که آنتی بیوتیک ها و مسکن های تجویز شده توسط پزشک باید بموقع مصرف شود.

بعد از برداشتن پانسمان که معمولاً سه روز روی محل عمل قرار می گیرد باید هر روز محل زخم را در حمام با آب ولرم و صابون شست و شو داد تا از عفونت آن جلوگیری کرده و به بهبودی زخم کمک شود. همچنین توصیه می شود هنگام خواب از هدبند استفاده شود. متأسفانه برخی از جوانان با وجود داشتن گوش هایی طبیعی باز تمایل به تغییر شکل گوش هایشان دارند.

گوش شیطانی یا گوش الاغی مدلی است که اخیراً مورد توجه برخی جوانان قرار گرفته است.

در این عمل با برش قسمت بالایی گوش و بخیه کردن آن فرم گوش از حالت گرد به شکل مثلثی تبدیل می شود. متأسفانه این عمل یکی از چندین عمل زیبایی است که هیچ نیازی به آن نیست و معمولاً با اصرار فرد انجام می شود.

هرچند تغییر شکل گوش طبیعی به حالت مثلثی در سطح شنوایی تغییری ایجاد نمی کند اما بسیاری از جوانان پس از مدتی از تن دادن به این عمل پشیمان می شوند. به همین دلیل توصیه می کنم قبل از انجام چنین جراحی هایی حتماً با روانشناس مشورت شود.

پرستار نوزاد

:: برچسب‌ها: پرستار نوزاد ,
:: بازدید از این مطلب : 125

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

مشکلات زندگی سالمندان

نوشته شده توسط : soraya

مشکلات زندگی سالمندان

امروزه تحولات شهرنشینی تغییرات بسیاری را در خانواده بوجود آورده است. و این تغییرات شهرنشینی در بیشتر کشورهای در حال توسعه سنت های حمایتی خانواده از افراد سالمند را در هم می ریزد.

طی گزارشات بعمل آمده از تحقیق درمورد سالمندان کشور در زندگی شهرنشینی مشکلات و نیازهای آنها را این گونه بیان می شود:

تنها زندگی کردن سالمند.
بیماری های جسمی
مشکل گذراندن اوقات فراغت
نداشتن منبع درآمد مستقل و یا میزان درآمد پایین
آشنایی نداشتن با فضای مدرن
مشکل در انجام فعالیت های روزانه
نیاز به حمایت عاطفی و انواع حمایت های اجتماعی
لذت نبردن از عمر و زمان خود

بیماری های جسمانی در سالمند

کم شدن قدرت شنوایی

از بیماری های مهم در سالمندی کم شدن شنوایی در سالمند است. بطوریکه روی کیفیت زندگی تاثیر گذار است به همین جهت توصیه می شود که حتما از سمعک استفاده نمایند.

عفونت ادرار در سالمند

زنان بیشتر از مردان به عفونت ادراری دچار می شوند. کم شدن شدید در سطح استروژن بعد از یائسگی باکتریها را تشویق به رشد در مجرای ادرار می کند. در مردان پروستات بزرگ شده می تواند خروج ادرار را کند کرده و موجب عفونت شود. در نتیجه در هر دو گروه پیری اعصاب مثانه موجب جمع شدن ادرار شده و یک محیط برای رشد باکتری ایجاد می کند.

کم شدن خواب در سالمند

بیشتر سالمندان با مشکل خواب روبرو هستند. بی خوابی قسمتی از روند پیری به حساب نمی آید باید به درمان آن پرداخت . خواب باعث می شود سیستم ایمنی بدن برای مقابله با میکروب ها و عفونت ها تقویت شوند. در صورتی که پیرخواب کافی نداشته باشند دچار مشکلات می شوند

زمین خوردن سالمند

عوامل مختلفی از جمله سرگیجه، عدم تعادل، درد مفاصل و ... در زمین خوردن سالمند نقش دارد. زمین خوردن سالمند یکی از نگرانی های افراد سالمند و خانواده محسوب می شود. از این رو خانواده و پرستار سالمند باید دقت کافی در مراقبت سالمند داشته باشد اگر او بیشتر از 5 یا 6 دارو در روز مصرف می کند به خاطر تداخل دارو امکان سرگیجه و عدم تعادل در وی دیده می شود. همچنین موانع در محیط مثل صندلی ها و توالت هایی که خیلی کوتاه هستند و سطوح لغزنده و استفاده از کفس های نامناسب منجر به زمین خوردن سالمند می شود.

اختلالات پوستی در سالمند

با بالا رفتن سن سلول های بدن هم دچار پیری می شوند و در نتیجه پوست با همه سلول ها تغییر کرده و مشکلاتی پیدا می کند که در زیر به چند نمونه از آنها اشاره می شود:

چین و چروک پوست: مهم ترین علت چروک پوست نور آفتاب است.
تومورهای پوستی: امکان دارد ضایعات پیش سرطانی از دوران کودکی در پوست وجود داشته و در دوران سالمندی بروز کند. از رایج ترین سرطان های پوستی سرطان پایه ای پوست و سلول های سنگفرشی پوست است.
خشکی پوست: پایین آمدن بافت چربی موجب افزایش دفع آب از طریق پوست و خشکی شده و پوست ترک می خورد و دچار خارش شدید می شود.
کبودی و خون مردگی: شایع ترین علت کبودی پوست مصرف داروهای ضد انعقاد است که در سالمندان مبتلا به بیماری قلبی برای جلوگیری کردن از لخته شدن خون استفاده می کنند.
تاخیر در ترمیم زخم: در سالمند پوست آسیب پذیرتر است و ترمیم زخم آهسته تر از یک فرد جوان انجام می شود. گاهی نیاز است برای جلوگیری از عفونت، به پزشک مراجعه شود.

کاربران عزیز برای مشاوره می توانید با موسسه ضربان تماس حاصل نمایید و همچنین کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات شما در خصوص پرستار بیمار، پرستار کودک، پرستار می باشند.

:: برچسب‌ها: پرستار سالمند ,
:: بازدید از این مطلب : 109

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

مشکلات زندگی سالمندان

نوشته شده توسط : soraya

مشکلات زندگی سالمندان

تنها زندگی کردن سالمند.
بیماری های جسمی
مشکل گذراندن اوقات فراغت
نداشتن منبع درآمد مستقل و یا میزان درآمد پایین
آشنایی نداشتن با فضای مدرن
مشکل در انجام فعالیت های روزانه
نیاز به حمایت عاطفی و انواع حمایت های اجتماعی
لذت نبردن از عمر و زمان خود

بیماری های جسمانی در سالمند

کم شدن قدرت شنوایی

عفونت ادرار در سالمند

کم شدن خواب در سالمند

زمین خوردن سالمند

اختلالات پوستی در سالمند

چین و چروک پوست: مهم ترین علت چروک پوست نور آفتاب است.
تومورهای پوستی: امکان دارد ضایعات پیش سرطانی از دوران کودکی در پوست وجود داشته و در دوران سالمندی بروز کند. از رایج ترین سرطان های پوستی سرطان پایه ای پوست و سلول های سنگفرشی پوست است.
خشکی پوست: پایین آمدن بافت چربی موجب افزایش دفع آب از طریق پوست و خشکی شده و پوست ترک می خورد و دچار خارش شدید می شود.
کبودی و خون مردگی: شایع ترین علت کبودی پوست مصرف داروهای ضد انعقاد است که در سالمندان مبتلا به بیماری قلبی برای جلوگیری کردن از لخته شدن خون استفاده می کنند.
تاخیر در ترمیم زخم: در سالمند پوست آسیب پذیرتر است و ترمیم زخم آهسته تر از یک فرد جوان انجام می شود. گاهی نیاز است برای جلوگیری از عفونت، به پزشک مراجعه شود.

راهکارهایی برای تشویق بچه به لباس پوشیدن

:: برچسب‌ها: پرستار سالمند ,
:: بازدید از این مطلب : 132

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

نوشته شده توسط : soraya

راهکارهایی برای تشویق بچه به لباس پوشیدن

موقع پوشاندن لباس برای بچه او را در این کار شرکت دهید تا کودک شما جبر، عجله و فشار را احساس نکند.

توصیه هایی برای لباس پوشیدن بچه

از دید کودکان درآوردن لباس و پوشیدن آن کارخوشایندی نیست و البته نباید هم باشد، بعنوان مثال، وقتی که می خواهید لباس اش را بپوشانید. اول، همه جا تاریک می شود و دیگر هیچ چیز را نمی بیند، چون پیراهن روی سر اوست، بعدش هم به احتمال زیاد، یقه لباس و چانه و صورت او اذیت می شود تا بالاخره از شر پوشیدن پیراهن خلاص شود. وقتی می خواهید شلوار بچه را از پای اش درآورید، او باید تعادل اش را روی یک پا حفظ کند و این برای او راحت نیست.

پس به او حق بدهید که از این کار خوش اش نیاید، به خصوص، در صورتی که عجله داشته باشید، آنوقت تمام این اتفاقات ناخوشایندتر هم می شود، بعنوان مثال امکان دارد هنگام بالا کشیدن زیپ لباس، پوست کودک زخمی شود و به او آسیب برسد.

چند راه حل و توصیه برای لباس پوشیدن بچه

موقع پوشاندن لباس کاری کنید که کودک احساس فشار و سختی نکند، بعنوان مثال در تمام مدت با او صحبت کنید و به او بگویید دارید چه کار می کنید:«خب، الان می خوام پیرهنت رو تن ات کنم... می شه این دست ات رو بکنی تو آستین ات؟ آفرین، آهان! حالا اون یکی دست ات و ...» و در حین کار تعریف و تمجید کنید تا مشارکت بیشتری انجام دهد.

بهتر است لباس هایی را برای او انتخاب کنید که پوشیدن و درآوردن اش آسان باشد و بچه ها قادر به یادگیری این کار باشند و به پوشیدن و در آوردن آنها تشویق شوند؛ مثلا بستن کفش های بنددار برای کودکان، سخت است اما اگر سگک کفش چسبی باشد، آنها به تنهایی قادرند کفش بپوشند یا بستن دکمه های فشاری لباس سخت است اما راحت می توانند لباس زیپ دار را بپوشند.

لباس پوشیدن بچه ها با این راه حل ها آسان می شود

سعی کنید لباس پوشیدن را به شکل بازی و تفریح انجام دهید. او را رها کنید. برای او وقت بگذارید و همیشه بدانید عجله در این کار، او را به نحسی می کشاند و اعصاب تان را بر هم می زند. لباس مناسبی که برا ی اش در نظر گرفته اید از شب قبل مشخص و آماده کنید. هرگز به او نگویید:«امروز چه لباسی می خواهی بپوشی؟» این سوال به نظر کودک نوپا دو معنا دارد: اول اینکه شما نمی دانید او باید چه بپوشد. دوم اینکه لباس پوشیدن باید مطابق میل او باشد.

او هنوز معنای انتخاب را درک نمی کند. در نتیجه شما با شرایطی مواجه می شوید که در اوج سرمای زمستان، او تمایل به پوشیدن لباس تابستانی دارد! برای پیشگیری از این مشکل باید در پایان هر فصل، لباس های فصل را جمع آوری کنید. می توانید به بچه 3 ساله اجازه بدهید از بین لباس های مناسبی که شما برحسب شرایط و فصل در نظر گرفته اید و از میان 3 گزینه ای که پیشنهاد می دهید، یکی را انتخاب کند.

ولی به بچه های کوچک تر که معنای انتخاب را نمی دانند، باید یک پیشنهاد بدهید. در صورتی که به این نکات اهمیت ندهید و مشکل را اصولی و از پایه حل نکنید، لباس پوشاندن به خردسال وقت و انرژی زیادی از شما می گیرد.

پرستار بچه

منبع: موسسه پرستاری مهرگان

:: برچسب‌ها: پرستار بچه ,
:: بازدید از این مطلب : 136

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

تاریخ انتشار : شنبه 10 اسفند 1398 | نظرات ()

بیماری های عصبی دوران سالمندی

نوشته شده توسط : soraya

بیماری های عصبی دوران سالمندی

دوران سالمندی از دوره های حساس زندگی شناخته شده است که فرد را مبتلا به بیماریهای زیادی می کند. بسیاری از بیماری ها را می شود با معاینه های دوره ای به تاخیر انداخت و یا آنها را کنترل کرد اما بیماری هایی هستند که دانشمندان با وجود سال ها مطالعات و تلاش، هنوز نتوانسته اند از بروز آنها جلوگیری کنند.

در این مقاله به 4 بیماری مربوط با سیستم مغز و اعصاب که فرد در سنین بالا به آن مبتلا می شود را در اختیار کاربران قرار می دهیم که خانواده و پرستار سالمند بتواند با استفاده از آن مشکلات را حل نمایند.

بیماری های مغز و اعصاب به ۲ گروه عمده تقسیم بندی می شوند، بیماری هایی که مغز و نخاع را درگیر می کنند مثل سکته مغزی، پارکینسون و زوال عقل و بیماری هایی که اعصاب محیطی را درگیر می کنند مثلALS در هر ۲ گروه بیماری هایی وجود دارد که بروزشان در سنین سالمندی بیشتر است.

سکته مغزی

امکان دارد بیماری های مغز و اعصاب در هر سنی بروز کند اما برخی از بیماری ها در سنین سالمندی و بعد از ۵۰ سالگی بروز می کنند. این بیماری ها هم انواعی دارند که گاهی در سنین پایین دیده می شوند. مثال خیلی ساده سکته مغزی است. اگرچه این بیماری در سنین سالمندی بسیار شایع تر است ولی هرازگاهی می شنویم که جوانی دچار سکته مغزی شده است.

سکته های مغزی به ۲ گروه کلی تقسیم می شوند، سکته هایی که به خاطر گرفتگی عروق با لخته رخ می دهند که از خونرسانی به مغز جلوگیری می شوند. این نوع از سکته ایسکمیک نام دارد.

گروه دوم سکته های هموراژیک یا خونریزی دهنده هستند.

در این نوع از سکته، رگ ها به خاطر بالابودن فشار خون پاره می شوند. اگر افراد مسن، فشار خون بالا و دیابت را کنترل نکنند و به مصرف سیگار، الکل و مواد مخدر ادامه دهند، دیواره های عروق سخت می شود و چربی در آن رسوب می کند. البته این پدیده در طولانی مدت اتفاق می افتد. به همین دلیل است که سکته های مغزی را در سنین بالا و سالمندی مشاهده می کنیم.

نتایج مطالعات نشان می دهد آقایان بیشتر از خانم ها دچار سکته مغزی می شوند. سن و جنسیت از مواردی هستند که قابل پیشگیری نیستند ولی با کنترل بیماری های زمینه ای و کاهش وزن و داشتن شیوه زندگی سالم می توان احتمال سکته مغزی را خیلی کاهش داد.

پارکینسون

پارکینسون بیماری نورودژنراتیو است، یعنی سلول های مغزی یا بافت مغزی عصبی از بین می روند. عواملی مانند التهاب، عفونت یا زمینه ارث و فامیلی و… نقشی در بروز بیماری پارکینسون ندارند. نکته بعدی و مهم تر این است که بیماری درمان ندارد و نمی توان جلوی تخریب فرایند سلولی ایجاد شده را گرفت. در بیماری پارکینسون قسمتی از مغز به نام ماده سیاه که محل جمع شدن سلول های دوپامینرژیک است تخریب می شود.

کار این سلول ها تولید دوپامین است. با مردن سلول ها و متعاقب آن کاهش دوپامین مغز، علائم بیماری پارکینسون بروز می کند. این اتفاق به طور عادی بعد از ۵۰ سالگی دیده می شود. با گذشت هر دهه از عمر شانس بروز بیماری پارکینسون خیلی زیاد می شود. تعداد معدودی از مبتلایان جوان هستند. این افراد پارکینسون از نوع ژنتیکی دارند و احتمال ابتلای اعضای خانواده به این بیماری وجود دارد.

زوال عقل

سردسته بیماری دمانس یا زوال عقل، آلزایمر است. این بیماری با بالا رفتن سن رابطه زیادی دارد. اولین علامت این بیماری، اختلال حافظه است البته اختلال حافظه ای جدی گرفته می شود که با کارکرد زندگی شخص تداخل ایجاد کند. یکی از شکایت های افراد سالمند به خصوص افرادی که به افسردگی مبتلا هستند، اختلال حافظه است. افراد سالمند از اینکه مدام دچار فراموشی می شوند شکایت دارند. اختلال حافظه ای که روی زندگی روزمره تاثیری نگذارد چندان جدی محسوب نمی شود.

یکی از نکته های برجسته این افتراق سالمندانی که دچار فراموشی می شوند از سالمندانی که آلزایمر دارند، این است که در اختلال حافظه معمولی بیمار شخصا به پزشک مراجعه می کند و از اینکه بعضی چیزها را فراموش می کند شکایت دارد. در حالی که مبتلایان به آلزایمر از فراموشی شان اطلاعی ندارند بلکه اطرافیان آنها را به پزشک ارجاع می دهند.

بیماران مبتلا به آلزایمر راه شناسایی دیگری هم دارند و وقتی از آن ها بپرسیم ناهار چه خوردید شروع به جمله سازی و حرف درآوردن از خود می کنند ولی افراد سالمند که دچار اختلال حافظه ناشی از افسردگی هستند در جواب سوال می گویند نمی دانیم و از ندانستن ناراحت هستند.

سن بروز دمانس معمولا بعد از ۵۰ سالگی است. برخی افراد معتقدند فعالیت های مغزی مانند حل کردن جدول یا بازی شطرنج جلوی ابتلا به آلزایمر را می گیرد ولی باید گفت این فعالیت ها باعث می شود از تعداد بیشتری از سلول های مغزی کار کشیده شود در نتیجه ذخیره سلول های فعال بیشتر است. اگر چنین افرادی دچار آلزایمر شوند با توجه به ذخایر سلولی شان، سرعت علائم و تشدید بیماری را به تاخیر می اندازند ولی این به آن معنا نیست که افراد تحصیل کرده به این بیماری مبتلا نمی شوند.

ALS

بیماری ALS بیماری ای است که در آن هسته دوم عصبی و الیاف بعدی که به عضلات پیام می رسانند تخریب می شوند. درنتیجه با گذشت زمان عضلات بدن بیمار تحلیل می رود و چون هسته های دوم عصبی مغز در ساقه مغز قرار دارند و به گردن و صورت عصب رسانی می کنند بیمار دچار اختلال در بلع و حرف زدن می شود. با کهنه تر شدن بیماری، عضلات تنفسی درگیر می شوند و بیمار دچار مشکلات تنفسی هم می شود.

این بیماران دچار لاغری دست و پا و کاهش قدرت آنها نیز می شوند و در نهایت فوت می کنند. آینده بیماری خوب نیست و بقای متوسط بیماران بعد از ابتلا ۵-۳ سال است. بیماران هیچ شکایتی از گزگز، مورمور و بی حسی اعضا ندارند. شکایت بیماران فقط از نظر ناتوانی در عضلات است. بیماری ALS درمان ندارد، بعد از ۵۰ سالگی بروز می کند و سیر بیماری نسبتا سریع است.